Jedna z teorii głosi, że koty te są wynikiem krzyżówki tamtejszych dzikich kotów z Angoramilub Persami, które na statkach przywiózł kapitan Coon. Według drugiej, Maine Coony wywodzą się od kotów norweskich leśnych. Zaś najstarsza legenda dotyczy kotów domowychze stanu Maine, skrzyżowanych z szopami praczami (ang. Racoon, popularnie coon). Stąd też miała pochodzić nazwa rasy. Dzisiaj wiadomo, że z biologicznego punktu widzenia taki transfer genetyczny nie jest i nie był możliwy.

Te półdługowłose koty należą do typu orientalnego. Klimat w jakim przyszło im żyć mocno je ukształtował. Srogie zimy, wysokie warstwy śniegu, a także półdzikie tereny wyeliminowały najsłabsze i chorowite osobniki, pozwalając wzrastać w siłę i odporność nowym pokoleniom.

Są to bardzo duże, masywne koty. Ich okrywa włosowa dodatkowo potęguje wrażenie doniosłości postawy. Waga samca Maine Coona może wynosić od 4,8 kg do nawet 11 kg, natomiast samicy 3,5 – 8 kg. Długość ich ciała wraz z ogonem sięga 1 metra. Dane dotyczą dorosłych osobników.

Głowę mają średniej wielkości, szeroką i kanciastą. Wraz z dużymi, ustawionymi lekko pod kątem i zakończonymi rysimi pędzelkami uszami tworzy ona dużą, ale i spójną całość z pokaźnym ciałem. Oczy są skośnie ustawione, owalne. Koloru zielonego, złotego lub miedzianego. Wibrysy są bardzo długie, jedne z najdłuższych u kotów domowych –

rekordzista posiadał wibrysy o długości 16,5 cm! Czaszka i kufa Maine Coona powinny stanowić dwie oddzielne części. Sama kufa Maine Coon jest bardzo wyraźna, a poduszki z wibrysami mocno zaznaczone, duże i wypukłe. Co ciekawe, na czole mają widoczną literę M.

Klatka piersiowa jest szeroka, tułów umięśniony i masywny. Nogi są średniej długości, przysadziste, zakończone dużymi, okrągłymi stopami. Miejsca między opuszkami palców są mocno owłosione. Ogon długi i bardzo puszysty.

 

Okrywa włosowa Maine Coon jest gęsta, jedwabista i luźno opadająca. Dłuższa na szyi, brzuchu i udach, gdzie tworzy odpowiednio tzw. kryzę oraz portki. Dopuszczalne przez organizacje felinologiczne są wszystkie rodzaje umaszczeń tej rasy, jednak najpopularniejsze jest brązowe – typu tabby.

Taka budowa ciała pomagała przetrwać tej rasie w trudnych warunkach klimatycznych. Szerokie łapy stanowiły mocną podporę, dzięki nim koty łatwiej poruszały się w śniegu. Owłosiony ogon tworzący niby wachlarz dawał równowagę, a podczas zimnych nocy przykrywał i ogrzewał ciała Maine Coonów.